Mijn testament Peter G.N. Colpaert Als ik toch eenmaal moet sterven schrijf ik nu mijn testament 'k Denk wel dat het veel te vroeg is maar het blijft toch ongekend Op welk uur, op welke datum, dat ik ingeschreven ben Om hier alles te vergeten, wat ik kan of wie ik ken Wie ik lief heb, en de dingen die ik hier onmisbaar acht Alles wat mij aan het hart ligt, wat ik onuitwisbaar dacht Aan bezit heb ik te weinig en aan vrienden veel te veel En ik wil dat ze dat weten als ik hen te slecht bedeel. In mijn kast staan nog wat flessen Griekse, Spaans' en Franse wijn Om mijn vrienden t' int’resseren moet de drank iets korter zijn Daarbij is die ene wijnsoort nog wat aan de jonge kant En behoudt men bij het drinken zelfs nog het gezond verstand En ik durf niet aan m'n vrienden, die van zuipen zalig zijn Druivensap gaan presenteren onder vorm van jonge wijn Wit ik het imago houden dat ik altijd bij hen had Koop ik om hen te vererven voor ik sterf een whisky vat. Aan een meisje dat ik lief heb, echt of niet heel echt bemind Is 't goedkoopste en het beste en van eigen bloed een kind Dat herinnert aan z'n vader, in het leven van zijn jeugd Maar mits opgevoed toch wijzer is en heel wat beter, deugt En dan ken ik nog een meisje dat m'n leugens erven mag Die ze enkel wou geloven omdat zij me zo graag zag En waarschijnlijk zal ze daar dan nog gelukkiger mee zijn Dan m'n vrienden met hun whisky en met hun verschaalde wijn Ik kan niemand dromen geven, ze zijn individueel Laat mij hopen dat ik niemand met een dwaas idee verveel Dat ik ze1f al te utopisch op een wilde nacht verzon Toen ik weer eens na het afscheid niet in slaap geraken kon En dan heb ik nog een muze, die me steeds heeft bijgestaan Bij het zoeken naar mijn woorden die ik vond maar weer liet gaan Op m'n kleine zolderkamer staat m'n smalle harde bed Dat ik niemand kan vererven, want ik heb het al verwed. En de dobbelsteen die 's morgens altijd weer de redding bracht Toen ik gek van desillusie aan haar mooie lichaam dacht Aan haar blik en aan haar dijen, aan haar charme en haar lach Aan die mooie winteravond en die kouwe zomerdag Dit klein zesvlak wil ik houden omdat het voor mij alleen Telkens als de zes het hoogst is zich laat vallen op de één. Toen werd altijd luid gelachen en werd telkens weer gezegd Dat ik het in 't spel zo goed had als in ’t liefdesleven slecht voor vervolg van Mijn Testament klik hier
volgende pagina
vorige pagina
Mijn testament Peter G.N. Colpaert Als ik toch eenmaal moet sterven schrijf ik nu mijn testament 'k Denk wel dat het veel te vroeg is maar het blijft toch ongekend Op welk uur, op welke datum, dat ik ingeschreven ben Om hier alles te vergeten, wat ik kan of wie ik ken Wie ik lief heb, en de dingen die ik hier onmisbaar acht Alles wat mij aan het hart ligt, wat ik onuitwisbaar dacht Aan bezit heb ik te weinig en aan vrienden veel te veel En ik wil dat ze dat weten als ik hen te slecht bedeel. In mijn kast staan nog wat flessen Griekse, Spaans' en Franse wijn Om mijn vrienden t' int’resseren moet de drank iets korter zijn Daarbij is die ene wijnsoort nog wat aan de jonge kant En behoudt men bij het drinken zelfs nog het gezond verstand En ik durf niet aan m'n vrienden, die van zuipen zalig zijn Druivensap gaan presenteren onder vorm van jonge wijn Wit ik het imago houden dat ik altijd bij hen had Koop ik om hen te vererven voor ik sterf een whisky vat. Aan een meisje dat ik lief heb, echt of niet heel echt bemind Is 't goedkoopste en het beste en van eigen bloed een kind Dat herinnert aan z'n vader, in het leven van zijn jeugd Maar mits opgevoed toch wijzer is en heel wat beter, deugt En dan ken ik nog een meisje dat m'n leugens erven mag Die ze enkel wou geloven omdat zij me zo graag zag En waarschijnlijk zal ze daar dan nog gelukkiger mee zijn Dan m'n vrienden met hun whisky en met hun verschaalde wijn Ik kan niemand dromen geven, ze zijn individueel Laat mij hopen dat ik niemand met een dwaas idee verveel Dat ik ze1f al te utopisch op een wilde nacht verzon Toen ik weer eens na het afscheid niet in slaap geraken kon En dan heb ik nog een muze, die me steeds heeft bijgestaan Bij het zoeken naar mijn woorden die ik vond maar weer liet gaan Op m'n kleine zolderkamer staat m'n smalle harde bed Dat ik niemand kan vererven, want ik heb het al verwed. En de dobbelsteen die 's morgens altijd weer de redding bracht Toen ik gek van desillusie aan haar mooie lichaam dacht Aan haar blik en aan haar dijen, aan haar charme en haar lach Aan die mooie winteravond en die kouwe zomerdag Dit klein zesvlak wil ik houden omdat het voor mij alleen Telkens als de zes het hoogst is zich laat vallen op de één. Toen werd altijd luid gelachen en werd telkens weer gezegd Dat ik het in 't spel zo goed had als in ’t liefdesleven slecht voor vervolg van Mijn Testament klik hier
volgende pagina
vorige pagina