Eén bepaalde zender draait ‘En plotseling toen was je daar’ 58 keer binnen dezelfde week. Het ‘lied van de week’ deed me echt wel goed. In de ‘Tros Parade der Besten’ word ik door Tv-producer Koos Huisman geprofileerd als de grootste kandidaat voor de eindoverwinning. Dat van dat ‘eind’ dat klopt wel, maar dat van die ‘overwinning’ niet. Er springt een snaar van mijn gitaar en ik moet het zonder instrument gaan doen. Ik zet een bekakte vertolking van ‘ik loop door de nacht’ neer en vertrek met een negende in plaats van met de verwachte eerste plaats naar huis. Voor de halve finale ben ik zelfs niet meer opgedaagd want de dag erna moet ik examen economie afleggen. En de Gentse universiteit heeft geen begrip voor de Tros en zijn Tv-programma’s. Ik telefoneer Koos Huisman met de melding dat ik een dikke keelontsteking heb en dat daardoor de wedstrijd voor mij hierbij voortijdig stopt. De zeer sympathieke man vindt het bijzonder jammer. En ik ook. En zo mis ik de Nederlandse televisie. Het wordt 1997. Tijd voor een nieuw album. Ik dus maar een willekeurige selectie gemaakt uit een heel huis vol chansons. De cd zou ‘Afscheid’ heten. En waar zou ik mijn liedjes gezelliger en beter opnemen dan bij mijn goede drinkebroer en collega muzikant?De vriendschapsbanden met Fabrizio zijn nooit verbroken en zijn dochter Sarah zingt. Het pianospel had ik op dit moment nog niet hernomen en zo wordt het weer nodig om er een klassiek geschoolde pianist bij te halen: Tom. Tom zet overal de piano’s en de keyboards onder, Fabrizio doet met mij het gitarenwerk en Sarah zingt ook twee keer mee. Eén keer in ‘Amai Hawai’ en één keer in ‘So Lucky in Kentucky’. En dan is het hoogtijd…voor wijn. Op het nieuwe album worden zoveel nummers geperst dat het commercieel veel interessanter wordt om er twee van te maken. Het worden ‘Afscheid’ en ‘Dronkemanstango’. In 1997 contacteer ik Boudewijn de Groot en laat die man een heel aantal van mijn teksten lezen. Ik vraag hem of hij er iets mee kan. Hij antwoordt bijzonder positief over mijn artistieke prestaties an sich. Zijn vrouw en manager antwoordt dat Boudewijn nooit meer antwoordt op de vele teksten die hij bijna dagdagelijks toegestuurd krijgt maar in dit geval is de kwaliteit van die aard dat hij wel ‘moest’ reageren. Best mooi compliment maar uiteindelijk bleek er altijd toch wel weer één of andere reden om de tekst niet uit te brengen.       lees verder