Deze drie artiesten kennen elkaar van de kleinkunstacademie, waar ik nooit naartoe ben gegaan,
en dus praten en drinken ze wat met elkaar zonder mij erbij te betrekken. Ik praat en drink wat
met mezelf. Later zal ik Stef Bos nog een paar keer ontmoeten op de opnamesessies van een of andere
Nederlandse radioomroep, maar spreken doen we elkaar nog altijd niet.
De tijd vliegt voorbij en ik passeer de dertig met een vijftal jaar. Ik ga bij een vriend een glaasje
drinken. Dat heb ik al vaker vóór mijn vijfendertigste gedaan maar deze keer zit bij die vriend
een nieuwe vriend, Jacques.
“Dat is Peter en Peter schrijft mooie liedjes”. Zo stelt Filip mij voor aan Jacques. En of ik die
liedjes al in een studio heb opgenomen, wil Jacques weten. Jacques kent toevallig nog iemand bij
wie hij ook af en toe een paar glazen wijn gaat drinken en die man heeft een professionele
opnameruimte. Studio Ferri. Gewoon honderd meter verder lopen langs het Citadelpark, de
drukke Charles de Kerchovelaan oversteken, eerst even oppassen, en binnen springen.
‘Ik heb zonet een LP opgenomen bij Studio TOP’, vertel ik aan Jacques. ‘Het luisterlied zal niet
meer sterven’. Tien nummers, melancholisch of kolderiek en allemaal eigen werk.
Jacques vindt dat ik er toch goed aan doe even bij Fabrizio Ferri binnen te springen om over een
tweede album te onderhandelen. Ik doe dat, diezelfde avond nog, en Jacques gaat mee.
Anneke, de vrouw van Fabrizio doet open. Dochter Sarah (Ferri) is nog heel jeugdig en dat ze ooit
zoveel op de radio gedraaid zou worden, weet dan nog niemand. Maar Sarah speelt piano,
componeert, schrijft teksten en zingt.
Zoals gewoonlijk, zo leer ik later, komt er waar Jacques verschijnt, onmiddellijk wijn op tafel. En
deze keer is het niet anders.
De sfeer zit erin. Fabrizio die later op de avond thuiskomt en meedrinkt, zijn studio laat zien en
op de gitaar gaat spelen is Italiaan van geboorte en Belg van woonplaats. Ik voel het meteen, hier
moet ik zijn voor ‘Een liefde vol lappen en sleet’.(later ooit nog tweedehands verkocht)
Na een paar maanden van leuk studiowerk met klassiek geschoolde pianist Diony D’Haenen,
is mijn tweede album gedronken. De promotie kan beginnen maar aangezien ik niet zoveel om
promotie geef…wordt het commercieel niets.
De Nederlandse radio laat me door heel Nederland toeren om mijn nieuwe cd voor te stellen.
lees verder
Deze drie artiesten kennen elkaar van de kleinkunstacademie, waar ik nooit naartoe ben gegaan,
en dus praten en drinken ze wat met elkaar zonder mij erbij te betrekken. Ik praat en drink wat
met mezelf. Later zal ik Stef Bos nog een paar keer ontmoeten op de opnamesessies van een of andere
Nederlandse radioomroep, maar spreken doen we elkaar nog altijd niet.
De tijd vliegt voorbij en ik passeer de dertig met een vijftal jaar. Ik ga bij een vriend een glaasje
drinken. Dat heb ik al vaker vóór mijn vijfendertigste gedaan maar deze keer zit bij die vriend
een nieuwe vriend, Jacques.
“Dat is Peter en Peter schrijft mooie liedjes”. Zo stelt Filip mij voor aan Jacques. En of ik die
liedjes al in een studio heb opgenomen, wil Jacques weten. Jacques kent toevallig nog iemand bij
wie hij ook af en toe een paar glazen wijn gaat drinken en die man heeft een professionele
opnameruimte. Studio Ferri. Gewoon honderd meter verder lopen langs het Citadelpark, de
drukke Charles de Kerchovelaan oversteken, eerst even oppassen, en binnen springen.
‘Ik heb zonet een LP opgenomen bij Studio TOP’, vertel ik aan Jacques. ‘Het luisterlied zal niet
meer sterven’. Tien nummers, melancholisch of kolderiek en allemaal eigen werk.
Jacques vindt dat ik er toch goed aan doe even bij Fabrizio Ferri binnen te springen om over een
tweede album te onderhandelen. Ik doe dat, diezelfde avond nog, en Jacques gaat mee.
Anneke, de vrouw van Fabrizio doet open. Dochter Sarah (Ferri) is nog heel jeugdig en dat ze ooit
zoveel op de radio gedraaid zou worden, weet dan nog niemand. Maar Sarah speelt piano,
componeert, schrijft teksten en zingt.
Zoals gewoonlijk, zo leer ik later, komt er waar Jacques verschijnt, onmiddellijk wijn op tafel. En
deze keer is het niet anders.
De sfeer zit erin. Fabrizio die later op de avond thuiskomt en meedrinkt, zijn studio laat zien en
op de gitaar gaat spelen is Italiaan van geboorte en Belg van woonplaats. Ik voel het meteen, hier
moet ik zijn voor ‘Een liefde vol lappen en sleet’.(later ooit nog tweedehands verkocht)
Na een paar maanden van leuk studiowerk met klassiek geschoolde pianist Diony D’Haenen,
is mijn tweede album gedronken. De promotie kan beginnen maar aangezien ik niet zoveel om
promotie geef…wordt het commercieel niets.
De Nederlandse radio laat me door heel Nederland toeren om mijn nieuwe cd voor te stellen.