Een duivel in een monnikspij Die schapen zalft, heeft wolven bij En dat soort duivel, dat ben jij Par excellence Je lacht en grijnst en je verschijnt Je slaat en kust en je verdwijnt Bouwt op, breekt af en ondermijnt Sans élégance Ik zet je koffers voor de deur Ik prop ze vol met sleet en sleur En met je hele rothumeur Je luizenleven Dan breek je net weer uit je knop   ik zie die glimlach in je kop Daar kan ik echt niet tegenop En ga weer leven Maar hoe je door de kamer gaat En voor je toverspiegel staat En er een hart op achterlaat Van lipstickvegen Dan voel ik weer hoe ‘k van je hou En brengt me alles weer bij jou De wind, de regen en de kou En alle wegen Vaarwel m’n lief Tot in de dood Misschien tot nergens Of tot ergens of misschien Tot in de goot